[Ένα μικρό αριστούργημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που γράφθηκε τριάμισι χρόνια πριν την κοίμησή του και παραμένει οδυνηρά και λυτρωτικά επίκαιρο για την Χριστιανική όσο και την ευρύτερη κοινωνία. Καλή ανάγνωση…] Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν...
Είναι μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που έχει αγάπη Θεού, γιατί περιφέρει με την παρουσία του τον Θεό. Διότι ο Θεός είναι αγάπη, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει «ἐν τῷ Θεῷ». Εκείνος που έχει αγάπη δε φοβάται, διότι η αγάπη βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο....
Αν οι μάρτυρες της Αγάπης βαφτίσθηκαν στο αίμα, ισχύει άραγε και το αντίστροφο, ότι όποιος δίνει το αίμα του είναι μάρτυς της Αγάπης; Αν οι ομολογητές της πίστεως διώχθηκαν, εξυπακούεται ότι όποιος απομακρύνεται από τη θέση ή τον τόπο του είναι ομολογητής της πίστεως;...
Σε βασιλική, χρυσή πόλη θα μπούμε, διά στενής και πλατειάς πύλης, με χειραγωγούς τους αποστόλους, τους αγίους, το Πνεύμα, πόλη όχι σαν τις δικές μας, τις χωρισμένες σε αγορά και παλάτια, γιατί τα πάντα είναι εκεί παλάτι. Ας θερμάνουμε τις αισθήσεις, ας ανοίξουμε τις...
