Ο Ιησούς ας είναι η γλυκειά μελέτη της καρδιάς σου, ο Ιησούς ας είναι εντρύφημα της γλώσσας σου. Ο Ιησούς ας είναι η διαρκής απασχόληση καί σκέψη του νου σου. Με ένα λόγο ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή σου. Και ποτέ να μην κουράζεσαι επικαλούμενος τον Ιησού. Διότι με αυτή τη γλυκύτατη και συνεχή μνήμη του Ιησού θα φυτευθούν και θα αυξηθούν και θα γίνουν δένδρα μεγάλα στην καρδιά σου οι τρείς εκείνες μεγάλες και θεολογικές αρετές: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Διότι γνώριζε ότι, όταν ένας εραστής είναι μακριά από το αγαπημένο του πρόσωπο, δεν μπορεί να παρηγορεί με άλλο τρόπο τον πόθο και τον έρωτά του, παρά μόνο με τη συνεχή ενθύμηση και μνήμη του ονόματος τού αγαπημένου προσώπου… Γι’ αυτό και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είπε: «φιλούσιν οι σφόδρα περί τι ερωτικώς διακείμενοι ηδέως συνείναι και τοις ονόμασιν».
Διαβάζουμε και στις ιστορίες ότι η μητέρα του βασιλιά Λέοντος του σοφού, όταν ο υιός της εξορίσθηκε από τήν Κων/πολη και δεν τον ειχε παρόντα να τον βλέπει, δεν παρηγορούσε με άλλον τρόπο τον πόθο της παρά με την συνεχή ενθύμηση του ονόματος του. Γι’ αυτό, μπαινοβγαίνοντας, δεν έλεγε τίποτε άλλο παρά αυτά: «Λέων μου, Λέων μου, υιέ μου» και τόσο συχνά ώστε ο παπαγάλος, που την άκουγε από ψηλά, συνήθισε να το λέει κι εκείνος. Έτσι και η ψυχή που αγαπάει τον Ιησού. Επειδή ο Ιησούς είναι στους ουρανούς και δεν είναι παρών να Τον βλέπει και να Τον απολαμβάνει, δεν μπορεί με άλλο τρόπο να παρηγορεί την αγάπη της προς τον Ιησού, παρά με τη συνεχή ενθύμηση του αγίου ονόματός Του, φωνάζοντας πάντοτε με αγάπη και δάκρυα και πόνο καρδιακό: «Ιησού, Ιησού μου αγαπημένε»…
Τί λοιπόν μακαριότερο; τί ευδαιμονέστερο ή γλυκύτερο άλλο είναι, παρά το να μελετάει κανείς πάντοτε το ένδοξο, το τερπνό, το πολυπόθητο όνομα του Ιησού Χριστού; Το όνομα με το οποίο ό,τι κι αν ζητήσει από τον Πατέρα και Αυτόν τον ίδιο εξάπαντος το λαμβάνει; «Ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω…» (Ιωαν. 14, 13).
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης