Εδώ και αρκετά χρόνια οι ακτίνες του ηλίου φωτίζουν στην Ελλάδα έργα ανθρώπων που μόνο ντροπή μπορούν να προκαλέσουν. Αυτό συνέβη και με την πρόσφατη συμφωνία, κατά την οποίαν ένα κράτος άσχετο με την ιστορία και τη γλώσσα των Μακεδόνων βαπτίσθηκε Μακεδονία.
Μια εξουσία ασθενική και εγκλωβισμένη, κάτι σαν εκτελεστές – με όλη την πολυσημία της λέξεως – ή προσομοιωτές, παρά τις όποιες προθέσεις τους, με σειρά πολιτικών επιλογών που εκφράζουν χαμηλό δείκτη διανοητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης, επιχειρούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε εικονική πραγματικότητα, δηλαδή προσομοίωση μιας Ελλάδας που ήταν κάποτε, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων ιστορία, ιδέες, αγώνες, εθνική συνείδηση και πνευματική ταυτότητα, και αναρτώντας στη θέση τους κάτι που μοιάζει με όλα αυτά, ενώ στην πραγματικότητα είναι η σημαία μιας παγκόσμιας αγοράς.
Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν, αν θέλουν, να ισχυρίζονται ότι δεν εγκλωβίζονται στην ιστορία αλλά ανήκουν στο μέλλον. Ακριβέστερα, είναι εγκλωβισμένοι στην ηθελημένη άγνοια και αμνησία. Και δεν ανήκουν στο μέλλον, διότι κανείς δεν ανήκει σε κάτι που δεν υπάρχει ακόμη, αλλά υπηρετούν, ως καλοί υποτακτικοί, τον σχεδιασμό ενός μέλλοντος κατά τα συμφέροντα κάποιων – όχι πάντως των λαών. Γίνονται όμως ανεπίτρεπτα κυνικοί και προκλητικοί, όταν φτύνουν κατά πρόσωπο τον πάσχοντα Ελληνικό λαό, λέγοντας ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί Έλληνες.
Η Ιερά Μονή μας, ως καθίδρυμα δέκα αιώνων, με παρουσία στην ιστορία και στον πολιτισμό, κομμάτι της Μακεδονίας και της ευρύτερης Ελλάδος, δεν μπορεί να μην εκφράσει βαθειά λύπη για το βαθύτατο πλήγμα της αξιοπρέπειας των Ελλήνων, αλλά ακόμη περισσότερο για την προδοσία της αλήθειας.
Κανένα επιχείρημα δεν φαίνεται να επηρεάζει τις αποφάσεις των κέντρων εξουσίας, αλλοδαπών και εγχωρίων. Το μόνο που μένει είναι η προσευχή για τη φιλάνθρωπη παρέμβαση του Θεού. Όχι ενός “από μηχανής Θεού”. Αλλά του Θεού που ζει εν μέσω ημών, εν μέσω των Ελλήνων και όλων των Ορθοδόξων, και μοιράζεται και αγιάζει το ψωμί και τον κόπο τους. Με Αυτόν μόνο προστάτη, οι Έλληνες μπορούν να πασχίσουν της ταλαιπώρου πατρίδος να σώσουν τον στέφανον, την δε ενδημούσα βλακεία να συνοδεύσουν στην τελευταία της κατοικία.